Την Απείρανθο της Νάξου όταν την αντικρύζεις από μακριά εντυπωσιάζεσαι από την θωριά της.
Σκαρφαλωμένο στα ριζά του βουνού Φανάρια, μοιάζει σαν ανηφορίζει προς τα πάνω, σαν να αναζητά να αναίβει πιο ψηλάγια ν αγναντέψει καλύτερα την θάλασσα του Αιγαίου.
Και όταν ο επισκέπτης επισκευθεί το χωριό και συναντήσει τους Απεραθίτες και τις Απεραθίτισσες, θα παραξενευτεί όταν τους ακούσει να μιλούν μεταξύ τους, γιατί το Απεραθίτικο γλωσσικό ιδίωμα από την ιδιοτυπία της μουσικότητάς του, την περίεργη φθογγολογική εκφορά αλλά και από τις ίδιες τις λέξεις, είναι δύσκολο να το κατανοήσει.
Ο οικισμός, τα σπίτια του,οι ρύμνες του, ο πολεοδομικός του ιστός. Η αρχιτεκτονική του υφή, που ανήκει αναμφισβήτητα στην Κυκλαδική, αλλά έχει και τα δικά της τ Απεραθίτικα γνωρίσματα, όπως είναι οι ανεφανοί, οι παραστιές και τα εσωτερικά παράθυρα, οι πλακόστρωτες ρύμνες, οι σέντζοι απ έξω απ τα σπίτια και οι συγκοπές στους κομούς των καντουνιών.
