Η Απείρανθος η τ’ Απεράθου,όπως συνηθίζεται να λέγεται εξίσου, είναι σήμερα το δεύτερο μεγαλύτερο χωριό της Νάξου. Ο οικισμός, βρίσκεται "κλεισμένος" στους πρόποδες του βουνού Φανάρι με μέσο υψόμετρο τα 600 μέτρα. Εκτείνεται από τα 550 μέτρα στη θέση Λαγκάδι έως τα 650 μέτρα στη θέση Ψάρη Πλάκα. Απέχει από τη χώρα είκοσι οκτώ χιλιόμετρα και το οδικό δίκτυο είναι σε πολύ καλή κατάσταση.
Στο χωριό ζουν περίπου 1.000 κάτοικοι, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα και τον κόσμο ζουν περισσότεροι από 9.000 Απεραθίτες. Είναι το " παράξενο χωριουδάκι " όπως το χαρακτηρίζουν ξένοι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Είναι το " μαρμάρινο " χωριό, λόγω του ότι όλοι οι δρόμοι είναι στρωμένοι με πέτρες και μάρμαρα. Είναι "το χωριό που στιχουργεί ", αφού οι κάτοικοι του, με
αξιοθαύμαστη ευχέρεια κάνουν τραγούδι την καθημερινή τους ζωή.
Είναι " το χωριό του Μανώλη Γλέζου "-Νώλη όπως οι ντόπιοι τον αποκαλούν- καθώς εδώ γεννήθηκε αυτή η μεγάλη προσωπικότητα του έθνους μας.Και ποιός δεν θυμάται το ιστορικό του κατόρθωμα όταν ένα πρωί η υπόδουλη από τους Γερμανούς Αθήνα ξύπνησε και απο τον ιστό της Ακρόπολης είχε φύγει το μισητό σύμβολο του ναζισμού,δίνοντας θάρρος στους λαούς της σκλαβωμένης Ευρώπης.
Εδώ γεννήθηκε ο Πρωθυπουργός Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, με τρείς γεννιές πολιτικών φυσιογνωμιών.
Όπως το χαρακτηρίζουν οι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού, είναι το χωριό του πολιτισμού, εξαιτίας του πλήθους των πολιτιστικών εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται κυρίως κατά τη θερινή περίοδο. Ακόμα, είναι " το πρώτο πολιτιστικό χωριό της Ελλάδας ", όπως ανακηρύχθηκε το 1988, όταν η τότε υπουργός πολιτισμού, αλησμόνητη Μελίνα Μερκούρη, θέλησε να εφαρμόσει τον προαναφερόμενο θεσμό, που όμως δεν έγινε τελικά πράξη ποτέ.
Χωριό σπουδαίων επιστημόνων,εικαστικών, οργανοπαιχτών και ποιητάδων.
Τρία τοπωνύμια, σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων βόρεια και βορειοανατολικά του σημερινού οικισμού, το Όξω χωριό, τα Χαλάσματα της Καλλονής και ο Δήμος, μαρτυρούν την ύπαρξη οικισμού πάνω από χίλια χρόνια. Επίσης αρχαιολογικές έρευνες, έχουν αποδώσει ευρήματα και μαρτυρίες, ήδη από τις δύο φάσεις της εικονομαχίας. Στην απογραφή του 1830 ο ενεργός πληθυσμός του χωριού ανερχόταν σε 4.729 άτομα στη συντριπτική τους πλειοψηφία αγρότες και αργότερα σμυριδεργάτες και βοσκοί.
Η κοινωνία εκείνης της εποχής, με την πενιχρή γεωργική παραγωγή, είχε σαν το σημαντικότερο έσοδο του πληθυσμού των ορεινών χωριών την εξόρυξη και εκμετάλλευση από το σμυρίγλι. Αυτή η δραστηριότητα διαμόρφωσε και τις κοινωνικές και οικονομικές δομές του τόπου. Μεσολάβησαν αρκετά γεγονότα, ώσπου τις τελευταίες δεκαετίες, η διαχείριση και η εκμετάλλευση των ορυχείων αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των κατοίκων του χωριού της Απειράνθου και μερικών ακόμη χωριών της ορεινής Νάξου.
Κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, η ζήτηση του ορυκτού αυτού από τις βιομηχανικές χώρες και κυρίως τις χώρες πολεμικής βιομηχανίας,αυξήθηκε με αποτέλεσμα οι εξαγωγές να ανεβούν σε πολύ σημαντικά επίπεδα και ως εκ τούτου στην τόνωση των οικογενειακών εισοδημάτων και την παραμονή του πληθυσμού στο χωριό.
Είναι η εποχή όπου αποικοδομούνται νέα στοιχεία, μεταβιβάζονται μερίδια γης, κι παρατηρείται η ενασχόληση των γυναικών με την υφαντουργία. Όταν στα ορυχεία μειώθηκε η δραστηριότητα των κατοίκων,απο την αδιαφορία και εγκατάλειψη του κράτους, σταδιακά στα μεταπολεμικά χρόνια, σήμανε και τη δημιουργία του μεταναστευτικού ρεύματος στην Αθήνα αλλά και στο εξωτερικό κυρίως τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.Η φόρτωση της σμύριδας απο το λιμανάκι της Μουτσούνας διακόπηκε οριστικά αρχές της δεκαετίας του 1980
Παρόλα αυτά η ζωτικότητα του πληθυσμού παραμένει πάντοτε υψηλή τόσο για όσους έχουν μείνει στο χωριό αλλά και όσους ζουν σε άλλες κοινότητες. Τριάντα εμπορικά και τουριστικά καταστήματα διαθέτει το χωριό,τα οποία αυξήθηκαν ιδιαίτερα στη δεκαετία του 85-95 με την αύξηση και προβολή των μουσείων.
Στα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών εντάσσεται και η άρνηση για προσχώρηση της κυβέρνησης Βενιζέλου, με οδυνηρές συνέπειες για τους κατοίκους. Κατά τη διάρκεια της Ιταλογερμανικής κατοχής της Νάξου η δράση των Απεραθίτων ήταν ενεργός αντιστασιακή, και επί πολλούς μήνες βρισκόταν σε λειτουργία πομπός ασύρματου, σε κεντρικό σημείο του χωριού, χωρίς να γίνει αντιληπτός από τα στρατεύματα κατοχής.
Ο οικισμός με τα καλοδουλεμένα και καλοδιατηρημένα αρχοντικά, διατηρεί ανέπαφη την αισθητική του από την εποχή της Ενετοκρατίας. Το πανέμορφο χωριό είναι χτισμένο ανάμεσα σε δύο καταπράσινες κοιλάδες. Οι κάτοικοι του είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι, και κρατούν μέσα από το πέρασμα αιώνων ήθη και έθιμα ζωντανά. Και σίγουρα όλα τα προσωνύμια που του αποδίδονται είναι πέρα για πέρα αληθινά αφού τόσο ο τρόπος της ζωής όσο και το περιβάλλον του οικισμού είναι πραγματικά ξεχωριστά.
Τα περίτεχνα βόλτα, τα στεγαστά, οι δεντροσκέπαστες πλατείες με τα καφενεδάκια, τα λιθόστρωτα καλντερίμια, οι περίτεχνες καπνοδόχοι με το ξεχωριστό - περίεργο σχήμα και χρώμα, οι ενετικοί πύργοι και τα αρχοντικά. Μια μικρή, ξεχωριστή γωνιά,με 45 παιδιά σήμερα στο Δημοτικό σχολείο και με πρόεδρο του τοπικού συμβουλίου, τη μοναδική γυναίκα στον πολυνησιακό Δήμο Νάξου και μικρών Κυκλάδων την Χριστίνα Γιακουμή, ένα νέο άνθρωπο και επιστήμονα η οποία εκλέχθηκε αν και έβαλε πρώτη φορά υποψηφιότητα.
ΘΑ ΧΑΣΕΤΕ ΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΣΚΕΦΕΙΤΕ...
-Να κάνετε ένα περίπατο με χαλαρούς ρυθμούς στον οικισμό και κυρίως στο απάνω χωριό για να δείτε και να φωτογραφήσετε τα στιαστά (η καμάρες) ασπρισμένα και μοσχομυρισμένα απο ασβέστη.
-Μία επίσκεψη στα 5! μουσεία. Το Αρχαιολογικό, το Γεωλογικό, το Λαογραφικό, το Εικαστικών τεχνών και της Φυσικής Ιστορίας με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα εκθέματα.13 υπάλληλοι τα εξυπηρετούν με συνέπεια να παραμείνουν στο χωριό και όχι να μεταναστεύσουν.Σε όλα υπάρχουν αξιόλογα ενδιαφέροντα αναμνηστικά για τα δωράκια και τις υποχρεώσεις σας.
-Τη βιβλιοθήκη Νίκου Ν.Γλέζου η οποία ιδρύθηκε το 1964 (ίσως η μεγαλύτερη των Κυκλάδων) με πρωτοβουλία του Μανώλη Γλέζου στη μνήμη του εκτελεσμένου απο τους ναζί αδελφού του Νίκου, το 1944.
-Το συνεταιρισμό γυναικών στον οποίο 23 γυναίκες δημιουργούν και εκθέτουν τα προιόντα της υφαντική τέχνης, εργόχειρα αυθεντικά καθώς και παραδοσιακά γλυκά κουταλιού.
-Με πορεία δύο ωρών, στο ξωκλήσι της Παναγιάς της Φαναριώτισσας σε υψόμετρο 900 μέτρα με εκπληκτική πανοραμική θέα στο νησί και άλλα Κυκλαδονήσια.
-Δύο από τις παλαιότερες εκκλησίες του νησιού, την Αγία Κυριακή, και τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο που βρίσκονται στα βόρεια του χωριού.
-Τους ενετικούς πύργους και την Εκκλησία της Παναγίας της Απεραθίτισσας, μία από τις μεγαλύτερες εκκλησίες του νησιού.
-Μία " επίσκεψη " στα καφενεία του χωριού όπου η παρέα με τους ντόπιους είναι μία ξεχωριστή εμπειρία. Διάλεκτος και γεύσεις ξεχωριστές.
-Μιά βόλτα με καλό ασφαλτοστρωμένο δρόμο στους παραλιακούς οικισμούς σε ακτογραμμές 20 περίπου χιλιομέτρων,απο Αη-Δημήτρη μέχρι Πάνερμο.Τοπίο και φύση μοναδικού κάλους και δεκάδες φυσικά λιμανάκια με πεντακάθαρες ακρογιαλιές.
Το χωριό προσφέρει στον επισκέπτη όλες τις ανέσεις απο φαγητό και αγορές,ενώ οι παραλιακοί του οικισμοί πολλά δωμάτια για παραμονή και ξενοδοχεία μέχρι και Α κατηγορίας.
Κείμενο : Δημήτρης Καραγεωργίου-Μανώλης Χατζηπέτρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου